یاداشت دویست چهل یکم : مثال علامه طباطبایی

مرحوم علامه طباطبایی  یک مثال زیبایی در مورد قسم های قرآنی دارند ایشان می فرمایند که قَسم های  قرآنی که خدای سبحان سوگند یاد می‌کند، نظیر قَسم بشر در محاکم نیست که مدّعی، بیّنه اقامه می‌کند و منکر سوگند؛ لذا  قَسم در قرآن کریم که خدای سبحان سوگند یاد می‌کند، به خود بیّنه است نه در قبال بیّنه. مثلا  یک وقت است انسان در یک فضای تاریکی به دیگری خبر می‌دهد که شب تمام شد و روز فرا رسید؛ چون دلیلی ندارد، سوگند یاد می‌کند؛ به فلان شیء سوگند که الآن روز است. یک وقت یک نابینا در کنار یک بینا هست؛ یا یک کسی در یک اتاق تاریک است و دیگری به او خبر می‌دهد که الآن روز است و سوگند یاد می‌کند، می‌گوید به این آفتاب قَسم که الآن روز است؛ این به خود دلیل، قَسم خورد، نه در قبال دلیل! سوگندهای ذات اقدس الهی در مقابل دلیل نیست، بلکه به خود دلیل است. وقتی به قرآن سوگند یاد می‌کند که منشأ حکمت است، منشأ ذکر است، منشأ مجد است، معلوم می‌شود جامعه اگر بخواهد به حکمت برسد، به یاد حق برسد، به مجد و شکوه برسد، باید قرآنی فکر کند و قرآنی عمل کند