یاداشت صدو پنجاه : تشخیص راه با بیراه فقط با چهارده معصوم مشخص می شود

کسانی که دَرِ خانه عترت را بستند، «قیاس» را آوردند و بجای «عقل» و «اجماع» را بجای «عترت» نشاندند. آنها همان هایی هستند که خدای آنها نفس آنهاست و  می گویند ما خودمان معین می کنیم، اما انسان مسلمان و موحّد می گوید مبانی که کلید همه آنها عدل است  به منبع مرتبط است و منبع فقط وحی است و لاغیر. 
اینها «قیاس» را اینها آوردند و بجای «عقل» نشاندند و «اجماع» را آوردند و بجای «عترت» نشاندند، چون دَرِ خانه عترت را بستند، چه کار می توانند بکنند؟  براستی چقدر می شود احکام الهی را از قرآن استفاده کرد؟ وجود مبارک حضرت امیر ـ هنگام دفن صدیقه کبریٰ(سلام الله علیهم اجمعین) ـ عرض کرد وضع این طور است: «بِتَضَافُرِ أُمَّتِکَ عَلَی هَضْمِهَا» اجماع کردند که زهرا(سلام الله علیها) را بکوبند، این در نهج البلاغه است. فرمود: ماها چند نفر بودیم ما مظلوم شدیم ! یا دست ما را می بستند، یا تازیانه می زدند، این وضع  امت  آن وقت بود. 
تشخیص سراج از صراط با این چهارده معصوم (علیهم السلام) ترسیم می شود و با عقل و نقل ما این راه تشخیص می دهیم لذا به اهل بیت(علیهم السلام) می گوییم «أَنْتُم الصِّرَاطُ الأَقْوَم».