یاداشت دویست پنجاهم : ساده زیستی اهل بیت

 

امیرالمؤمنین(سلام الله علیه) فرمود «من دنیا را طلاق دادم، و اهل دنیا نیستم» ؛ یعنی نه در دوران کودکی اهل لهو و لعب بودم؛ نه در دوران کهولت اهل تفاخرم و نه در دوران سالمندی اهل تکاثر هستم.

 وقتی از امام ششم(سلام الله علیه) سؤال کردند امام هفتم کیست؟ بعد از شما چه کسی به مقام شامخ امامت می‌رسد؟ حضرت فرمودند: «من لا یلهو و لا یلعب»؛ کسی که اهل بازیچه نیست؛ در این حال، امام هفتم، موسی‌بن جعفر(علیهما السّلام) وارد شد، در حالی که بچهٴ چندساله‌ای بیش نبود و یک گوسفند و برّه‌ای هم در اختیار حضرت ابی‌ابراهیم امام کاظم(سلام الله علیه) بود، همین که امام هفتم(سلام الله علیه) با این وضعِ کودکانه وارد شد، به این گوسفند فرمود: «اسجدی لربّک» آن‌گاه امام ششم(سلام الله علیه) امام هفتم را در بغل گرفت و فرمود: «بأبی و امی من لا یلهو و لا یلعب» ؛ پدرم و مادرم فدای بچّه‌ای بشود که او اهل لهو و لعب نیست؛ در کودکی می‌فهمد که با گوسفند هم چه سخن بگوید؛ این اصلاً اهل دنیا نیست. کسی که اهل بازیچه نیست، اهل دنیا نیست. دنیا جز نیرنگ چیز دیگر نیست، هر کسی را با یک نیرنگ فریب می‌دهد؛ ما را با القاب فریب می‌دهد که چه لقبی را برای ما گفتند، انسان اگر بخواهد بداند اهل دنیاست یا نه، ببیند با لقب فریب می‌خورد یا نه؟ نیرنگ در او اثر می‌گذارد یا نه؟ بعضیها فقط در دنیا زندگی می‌کنند؛ بعضی اصلاً اهل دنیا نیستند و بعضی هم گاهی گرفتار دنیا می‌شوند