یاداشت دویست چهل سوم : راه رسیدن

امام حسن عسگری علیه السلام در حدیثی می فرمایند که :إِنَّ الْوُصُولَ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سَفَرٌ لَا یُدْرَکُ إِلَّا بِامْتِطَاء اللَّیْلِ [1] بیان این حدیث شریف این هست که همه ما می دانیم بهشتی هست جهنمی هست همه قرب خدای متعال را میفهمیم ولی راه رسیدن به این نعمت ها را نمی دانیم امام بزرگوار ما راه رسیدن را به ما یاد می دهد ایشان می فرمایید بهترین مرکب نماز شب هست  راه وصول به خدای متعال عشق بازی با خدای متعال در اواخر شبی هست که همه مشغول استراحت هستند و تو با خدای متعال خود نجوا می کنی 

پی نوشت :

1. بحارالانوار، ج75 ، ص380.

یاداشت دویست چهل دوم : نظام جاهلی و نظام غرب

 

نظام جاهلی بر پایه وهم و خیال استوار است و از نظر اندیشه هم با شهوت و غضب درگیر بود  از نظر انگیزه هم  نظام، نظام جاهلی است. 

هر نظامی که بر اساس علم حرکت نکند و در مسیر عقل طی طریق نداشته باشد، این نظام، نظام جاهلی است. دین مقدس اسلام  آمده  تا این نظام جاهلی را دگرگون کند ، اسلام علم را به جای وهم و خیال و مظنّه گذاشت و عقل و عدل را به جای هویٰ گذاشت  شریفه ﴿إِنْ یَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ وَ ما تَهْوَی الْأَنْفُسُ﴾،  همین مطلب را می فرمایید. 

یاداشت دویست چهل یکم : مثال علامه طباطبایی

مرحوم علامه طباطبایی  یک مثال زیبایی در مورد قسم های قرآنی دارند ایشان می فرمایند که قَسم های  قرآنی که خدای سبحان سوگند یاد می‌کند، نظیر قَسم بشر در محاکم نیست که مدّعی، بیّنه اقامه می‌کند و منکر سوگند؛ لذا  قَسم در قرآن کریم که خدای سبحان سوگند یاد می‌کند، به خود بیّنه است نه در قبال بیّنه. مثلا  یک وقت است انسان در یک فضای تاریکی به دیگری خبر می‌دهد که شب تمام شد و روز فرا رسید؛ چون دلیلی ندارد، سوگند یاد می‌کند؛ به فلان شیء سوگند که الآن روز است. یک وقت یک نابینا در کنار یک بینا هست؛ یا یک کسی در یک اتاق تاریک است و دیگری به او خبر می‌دهد که الآن روز است و سوگند یاد می‌کند، می‌گوید به این آفتاب قَسم که الآن روز است؛ این به خود دلیل، قَسم خورد، نه در قبال دلیل! سوگندهای ذات اقدس الهی در مقابل دلیل نیست، بلکه به خود دلیل است. وقتی به قرآن سوگند یاد می‌کند که منشأ حکمت است، منشأ ذکر است، منشأ مجد است، معلوم می‌شود جامعه اگر بخواهد به حکمت برسد، به یاد حق برسد، به مجد و شکوه برسد، باید قرآنی فکر کند و قرآنی عمل کند

یاداشت دویست چهل : عدالت اجتماعی چیست؟

عدالت اجتماعی یکی از انواع   عدالت است که منظور از آن تخصیص «منصفانه ی» منابع در یک جامعه است. به این معنا قانون باید به سطح قابل قبولی از عدالت واقعی و رسمی دست یابد و باید توزیع منصفانهٔ منابع و برابر فرصت‌ها را تضمین کند.

نگاه دین مبین اسلام به عدالت با مکاتب بشری متفاوت است. 
اهمیّت عدالت در اسلام از آن‌جا سرچشمه می‏گیرد که بنابر آموزه‏های اسلامی، خداوند، عادل است و همه افعال الهی عین دادگری و عدالت‏ اند و ستم و افراط و تفریط بدان‏ها راه ندارد. عدل در تشیعاهمیّتی ویژه دارد؛ چونان که از اصول دین و مذهب به شمار می‏آید. قرآن کریم، برای بعثت پیامبران و نزول کتب آسمانی از دو هدف یاد می‏کند: برقرار ساختن عدالت میان انسان‏ها و تأمین سعادتدنیوی و اخروی آنان و دیگر هدایت انسانها از تاریکی‏های شرک و کفر به سوی نور توحید و بندگی خدا بوده است

یکی از موارد رعایت شده عدالت اجماعی در اسلام تعیین مجازات کم تر برای بندگان نسبت به انسان های حر و آزاد هست