یاداشت پنجاه هفتم: رئوف و رحیم

در دعای  جوشن کبیر و سایر ادعیه,  خداوند را به  «رؤوف و رحیم» می‌ نامیم 

 اما همین «رؤوف و رحیم» راقرآن  در بخش پایانی سوره مبارکه «توبه» در  وصف پیغمبر فرمود:

 ﴿بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُوفٌ رَحِیمٌ﴾; همین پیغمبر; با اینکه «رؤوف و رحیم» از اسمای حسنایی است که درباره خداوند می‌گوییم. پس می‌‌شود اسمی که برای خداوند است به مظاهر او داد. آنها مظهر «رؤوف و رحیم»‌ هستند; فرمود آنچه که سخت است یعنی اگر مثلا گرانی دارید، بیکاری دارید، واقعاً بر پیغمبر سخت است, او غصه می‌خورد. این آیه را نگاه کنید! دینی از این شیرین‌تر و شیواتر و لذیذتر!!

 در پایان سوره مبارکه «توبه» اگر کسی بیکار بود, وضع مالی او ضعیف بود، مشکل مالی داشت، مشکل فقر و فلاکت داشت، دست او به جایی نرسید، واقعاً پیغمبر رنج می‌برد و غصه می‌خورد. آیه 128 سوره مبارکه «توبه» این است: ﴿لَقَدْ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ﴾، این «ما», «ما» مصدریه است. «عَنَت» یعنی رنج; درد شما، رنج شما برای او خیلی سخت است، او غصه می‌خورد. اینها یعنی چه! این آیه ـ معاذالله ـ برای گذشته است؟ یعنی همان زمانی که خود پیغمبر زنده بود این بود؟ یا الیوم را هم شامل می‌شود؟ حالا اگر حضرت غصه می‌خورد, وجود مبارک ولیّ عصر چطور؟ فرمود برای او سخت است، اگر بچه آدم, نداشته باشد برای او سخت است. ﴿عَزِیزٌ عَلَیْهِ﴾; یعنی ﴿عَزِیزٌ عَلَیْهِ﴾! این «ما», «ما» مصدریه است؛ یعنی عَنَت، رنج، بیکاری، غصه، نداری شما برای حضرت دردآور است. نه تنها او دعا می‌کند. این قرآن است!﴿عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُم بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُوفٌ رَحِیمٌ﴾; 

الآن هم ما هیچ پناهگاهی هم غیر از این خاندان نداریم.