یاداشت پنجاه نهم : مراقب باشیم سه تا از دوست هایمان ازما شاکی نشوند

ثَلَاثَةٌ یَشْکُونَ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَسْجِدٌ خَرَابٌ لَا یُصَلِّی فِیهِ أَهْلُهُ وَ عَالِمٌ‏ بَیْنَ جُهَّالٍ وَ مُصْحَفٌ مُعَلَّقٌ قَدْ وَقَعَ 1

در احادیث وجود دارد که مراقب سه چیز باشید که در آخرت این سه مورد از شما در مقابل خداوند شکایت می کنند

1- مسجد خرابی که مردمانش در آن مسجد نماز نمی خوانند

2- عالمی که بین نادانان قرار گرفته باشد

3- قرآنی که در خوانده نشود

لذا باید مراقب مسجد عالم و قرآن هایمان باشیم

پی نوشت:

کافی جلد 2 صفحه 614 چاپ اسلامیه

یاداشت پنجاه و هشت: کعبه دل

در ادبیات دینی گفته شده قلب حرم خداوند است و محافظت لازم دارد و نباید غیر از خداوند چیزی در آن ساکن شود. اما شیطان همیشه سعی  در ورود  به  این حرم الهی را  داشته است اما  قرآن کریم میفرمایید :

إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّیْطانِ تَذَکَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ 2 : همانا کسانى که تقوا پیشه کرده‌اند، هرگاه وسوسه‌هاى شیطانى به آنان نزدیک شود، متوجّه مى‌شوند (وخدا را یاد مى‌کنند)، آنگاه بینا مى‌گردند.

شیطان اگر به درون کسی راه پیدا کند، منتظر است که قلب او چه وقت باز می‌شود، این جامه احرام در بر کرده و به صورت یک طواف کننده درآمده، این حرامی به صورت مُحرِم درآمده: ﴿إِنَّ الَّذِینَ اتَّقَوْاإِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّیْطانِ﴾، این شیطان الآن می‌خواهد طواف بکند، کجا طواف می‌کند؟ دور کعبه دل. منتظر چیست؟ منتظر است که دل چه وقت باز می‌شود که وارد کعبه دل بشود. آنها که مردان الهی هستند: ﴿إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّیْطانِ تَذَکَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ﴾ اما آنها که غافل‌ هستند، قلب آنها در اختیار دیگری است، این شیطان وارد قلب می‌شود. وقتی که وارد صحنه دل شد، «بَاضَ»؛ تخم‌گذاری و بیضه‌گذاری می‌کند. وقتی بیضه‌گذاری و تخم‌گذاری کرد،  «فَرَّخَ» یعنی جوجه می‌کند، این تخم‌ها را تبدیل به جوجه می‌کند. وقتی تبدیل به جوجه کرد، «دَبَّ وَ دَرَجَ»; دابّه را دابّه می‌گویند؛ برای اینکه مرتب در حال جنبش است. فرمود صحنه دل را اینها می‌گیرد. اینکه می‌بینید بعضی در نماز یا غیر نماز آرام نمی‌گیرند برای همین است، این قدر این خاطرات, جنب و جوش دارند، اینها شیطان زاده‌اند. فرمود اول «بَاضَ» بیضه و تخم‌گذاری می‌کند؛ بعد «فَرَّخَ»؛ این تخم گذاشته شده را به صورت جوجه درمی‌آورد؛ بعد «دَبَّ وَ دَرَجَ» دیگر آرام نیست; مثل اینکه اگر بچه‌ها در اتاق مطالعه آمدند، این قدر سر و صدا می‌کنند که کسی را نمی‌تواند مطالعه کند. این خاطرات فلان کس این طور گفته، فلان کس این طور رفته، فلان جا این طور شده، این حرف‌هایی که جز زیان هیچ چیزی نمی‌ارزد; این صحنه دل را پر می‌کند. آدم می‌خواهد مطالعه کند همین است، نماز بخواند همین است. «دَبَّ وَ دَرَجَ». بعد این جوجه‌ها بزرگ می‌شوند، جوجه‌ها که بزرگ شدند می‌گویند صحنه، صحنه من است. وقتی دل را اینها مالک شدند، اعضا و جوارح تابع دل است. بعد هر کاری که آنها بخواهند، اراده کنند، زبان تابع است، گوش تابع است، می‌فرماید: «فَنَظَرَ بِأَعْیُنِهِمْ وَ نَطَقَ بِأَلْسِنَتِهِمْ» 3از این به بعد هر چه را آن شیطان‌زاده‌ها بخواهند این شخص می‌بیند و می‌گوید و می‌کند. می‌گوید این نامحرم را نگاه کن، می‌گوید چشم. آن دروغ را بگو، می‌گوید چشم. آن رومیزی و زیرمیزی هر دو را بگیر، می‌گوید چشم. اینها تشبیه نیست، اینها موعظه نیست، اینها برهان است

پی نوشت:

جامع الاخبار صفحه 518

سوره اعراف آیه 201

نهج البلاغه خطبه 7

درس تفسیر آیت الله جوادی آملی سوره الرحمن

یاداشت پنجاه هفتم: رئوف و رحیم

در دعای  جوشن کبیر و سایر ادعیه,  خداوند را به  «رؤوف و رحیم» می‌ نامیم 

 اما همین «رؤوف و رحیم» راقرآن  در بخش پایانی سوره مبارکه «توبه» در  وصف پیغمبر فرمود:

 ﴿بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُوفٌ رَحِیمٌ﴾; همین پیغمبر; با اینکه «رؤوف و رحیم» از اسمای حسنایی است که درباره خداوند می‌گوییم. پس می‌‌شود اسمی که برای خداوند است به مظاهر او داد. آنها مظهر «رؤوف و رحیم»‌ هستند; فرمود آنچه که سخت است یعنی اگر مثلا گرانی دارید، بیکاری دارید، واقعاً بر پیغمبر سخت است, او غصه می‌خورد. این آیه را نگاه کنید! دینی از این شیرین‌تر و شیواتر و لذیذتر!!

 در پایان سوره مبارکه «توبه» اگر کسی بیکار بود, وضع مالی او ضعیف بود، مشکل مالی داشت، مشکل فقر و فلاکت داشت، دست او به جایی نرسید، واقعاً پیغمبر رنج می‌برد و غصه می‌خورد. آیه 128 سوره مبارکه «توبه» این است: ﴿لَقَدْ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ﴾، این «ما», «ما» مصدریه است. «عَنَت» یعنی رنج; درد شما، رنج شما برای او خیلی سخت است، او غصه می‌خورد. اینها یعنی چه! این آیه ـ معاذالله ـ برای گذشته است؟ یعنی همان زمانی که خود پیغمبر زنده بود این بود؟ یا الیوم را هم شامل می‌شود؟ حالا اگر حضرت غصه می‌خورد, وجود مبارک ولیّ عصر چطور؟ فرمود برای او سخت است، اگر بچه آدم, نداشته باشد برای او سخت است. ﴿عَزِیزٌ عَلَیْهِ﴾; یعنی ﴿عَزِیزٌ عَلَیْهِ﴾! این «ما», «ما» مصدریه است؛ یعنی عَنَت، رنج، بیکاری، غصه، نداری شما برای حضرت دردآور است. نه تنها او دعا می‌کند. این قرآن است!﴿عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُم بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُوفٌ رَحِیمٌ﴾; 

الآن هم ما هیچ پناهگاهی هم غیر از این خاندان نداریم.

یاداشت پنجاه شش : هر چه لازم داشت....

وقتی فرعون با تمام جبروتش از حضرت موسی سوال میکند که :

پروردگار تو موسی کیست؟

حضرت جواب میدهد: رَبُّنَا الَّذی أَعْطی‏ کُلَّ شَیْ‏ءٍ خَلْقَهُ

  پروردگار ما کسى است که هر چیزى را خلقتى که درخور اوست داده سپس آن را هدایت فرموده است.

یعنی هر موجودی هر چه لازم داشت خدا به او داد؛ چه دریایی، چه صحرایی، چه زمینی، چه آسمانی، ممکن نیست و نبود که موجودی چیزی را نیاز داشته باشد و خدا به او نداده باشد. اگر موجود بحری است تمام نیازهای دریایی را به او داد، اگر پرنده فضاست تمام احتیاجات پرندگی را به او داد.