یاداشت شصت و سوم : معجزه

معجزه در لغت به معنای عجزه و ناتوانی  است

یکی از شرایط هر پیامبری داشتن معجزه هست که عموما نوع این معجزه به تناسب زمان آن پیامبر تعیین میشده 

اما براستی چرا مردم برای پذیرش سخنان  منطقی پیامبرانشان  از آن ها انجام کار های خارق العاده را  طلب میکردند ؟

به این سوال اینگونه میتوان پاسخ داد که قدرت تعقل بشر  به مرور زمان تکامل پیدا کردنسان هزاران سال پیش را با انسان فعلی مقایسه کرد مثلا  در زمان ما وقتی کسی حرفش روی حساب و کتاب باشد عقلا  پذیرفته میشود اما در جوامع انسانی قبل  و فعلی  مسائلی  مثل غرور خودپسندی .طایفه گرایی .شهوت دنیا طلبی  و ....       روی  پذیرش سخنان  پیامبر  تاثیر می گذاشته  وقتی که  مردم می دیدند  اگر قرار باشد سخنان  پیامبرشان را قبول کنند باید قید خیلی از لذت ها را بزنند طبیعتا ایمان آوردن و ترک این امور  برایشان سخت بود لذا از روی لجاجت طلب معجزه میکردند که در موارد زیادی از سرگذشت پیامبران وجود دارد  که پیامبر معجزه آورده ولی باز مردم ایمان نیاوردند 

علاوه بر لجاجت و لذت گرایی دلیل دیگری هم وجود دارد و آن اینست که در ادیان ابراهیمی عنوان مشترکی وجود دارد به اسم ایمان به غیب که یعنی پذیرش مباحثی که با چشم سر دیده نمیشوند در مورد ایمان به این دسته به علت انس مردم با طبیعیات و محسوسات  مردم برای پیدا کردن اعتقاد راسخ طلب کاری را می کردند که هم بتوانند ببینند و ایمانشان به گفته پیامبرشان محکم تر شود 

به طور کلی میتوان گفت معجزه پیامبران برای مومنین باعث تقویت ایمان و محکم تر شدن اعتقاداتشان می شد  و برای کافران و شکاکین دلیلی بر صحت گفته های پیامبر شمرده میشد لذا برای هر دو دسته فوایدی داشت.