یاداشت شصت و هفتم : مومن حسابش پاک است

وجود مبارک پیغمبر(صلی الله علیه و آله و سلّم) هر جا می‌نشستند جلسه تفسیر قرآن داشتند این طور نبود که جلسه او به طور عادی بگذرد. در منزل زید ارقم  زید سؤال می‌کند که این آیه‌ای که شما تلاوت فرمودید روزی است که ﴿خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ﴾![1] پنجاه هزار سال، «مَا أَطْوَلَ هَذَا الْیَوْمَ»  یا رسول الله! چه روز طولانی است؟ فرمود: «وَ الَّذِی نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِیَدِهِ»؛ قسم به ذات کسی که جانم در دست اوست، این روز پنجاه هزار سال برای مؤمن، «صَلَاةٍ مَکْتُوبَة»؛[2] به اندازه یک نماز ظهر است. این معطّل چیزی نیست. پس می‌شود که یک روز برای یک عده پنجاه هزار سال باشد و برای بعضی‌ها پنج دقیقه. فرمود این معطّل چیزی نیست. زود این صحنه قیامت را می‌گذراند.

چرا مومن باید معطل بشود؟  مومن به حساب  همه کارهایش رسیده است. اگر هم کسی همه کارهایش رسیده است، برای چه او را نگه بدارند؟ این روایت را مرحوم کلینی(رضوان الله تعالی علیه) نقل کرد که فقرا دویست سال قبل از اغنیاء وارد بهشت می‌شوند. حسابی ندارد. این مؤمن چرا معطل بشود پنجاه هزار سال؟ چرا پنج ساعت معطل بشود؟ چرا پنج دقیقه معطل بشود؟ به اندازه‌ای که هر چه دارد روشن است و جوابش هم روشن است.

پی نوشت :

[1]. سوره معارج, آیه4.

[2]. بحار الأنوار،ج‏7، ص123؛ «وَ رَوَی أَبُو سَعِیدٍ الْخُدْرِیُّ قَالَ: قِیلَ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا أَطْوَلَ هَذَا الْیَوْمَ فَقَالَ وَ الَّذِی نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِیَدِهِ إِنَّهُ لَیُخَفَّفُ عَلَی الْمُؤْمِنِ حَتَّی یَکُونَ أَخَفَّ عَلَیْهِ مِنْ صَلَاةٍ مَکْتُوبَةٍ یُصَلِّیهَا فِی الدُّنْیَا».