یاداشت صد و ششم : دنیا مزرعه سبز و دلپذیر است اما وبا خیز!

« إِیَّاکَ وَ الْهَوی»؛ مبادا با این غدّه بدخیم کنار بیاید این «هوی» از هر دشمنی بدتر است، دشمن بیرون به هر حال از آدم جان می‌خواهد، کاری دیگر نیست؛ یا زمین و معدن می‌خواهد، چیز دیگری نمی خواهد  اما اینکه حضرت علی  فرمود: «أَعْدَی عَدُوِّکَ نَفْسُکَ الَّتِی بَیْنَ جَنْبَیْکَ»؛[1] فرمود: بدترین دشمن، دشمن درونی است؛ برای اینکه او که از ما خانه و زمین و زندگی نمی‌خواهد، از ما آبرو و دین می‌خواهد، اوّل دین، بعد آبرو! حالا اگر ـ معاذالله ـ کسی را بی‌دین کرد و کافر کرد، مگر رها می‌کند؟ تا آبروی او را نریزد رها نمی‌کند. اینکه در بخش‌هایی از نهج البلاغه آمده است که دنیا و غرور دنیا «وبی,[2] موبی,[3] أوبی» است که مکرّر به عرض شما رسید، این چند کلمه در نهج البلاغه آمده است. فرمود: دنیا یک سرزمین و یک مزرعه سبز دلپذیر وباخیز است. این وبا با بیماری‌های دیگر فرق می‌کند؛ اگر کسی ـ خدای ناکرده ـ به بیماری بدخیم مبتلا شد، ـ ‌إن‌شاءالله ـ خدا شفا عطا کند، ولی به هر حال می‌میرد؛ اما وبا تنها مرگ نیست، یک بیماری آبروبری است؛ انسان نه در بیمارستان آبرو دارد، نه در منزل آبرو دارد، بالا و پایین تاس و لگن! تاس و لگن! فرمود این «أوبی، موبی، وبی» است این تا آبرو را نبرده رها نمی‌کند. تنها این نیست که آدم را کافر بکند و رها بکند. حال ـ معاذالله ـ کسی را کافر کرده، مگر رها می‌کند؟ لذا فرمود این جهاد اکبر است و «أَعْدَی عَدُوِّکَ نَفْسُکَ الَّتِی بَیْنَ جَنْبَیْکَ»؛ فرمود: بدترین دشمن این دشمن درونی و هوس و هوی است و مبارزه با او هم مبارزه جهاد کبیر یا جهاد اکبر است. جوانان عزیز بدانند که این مسئله فضای حقیقی، نه فضای مجازی! بارها به عرض شما رسید! سیم حقیقت نیست تا بی‌سیم بشود مجاز! این چهره شیشه تلویزیون حقیقت نیست تا بی‌شیشه بشود مجاز. هر جا اندیشه و فکر و نظر و اینها منتقل می‌شود فضا، فضای حقیقی است. این فضای حقیقی را شما باید مدیریت بکنید هر چیزی دیدید به درد شما نمی‌خورد نگاه نکنید، این جز آبروبری کاری ندارد. دشمن هم در همین سطح است. فرمود این کار را انجام بدهید، «وَ إِیَّاکَ وَ الْهَوی»، «أَعْدَی عَدُوِّکَ نَفْسُکَ الَّتِی بَیْنَ جَنْبَیْکَ»؛ ولی اینکه تا «وبیء، موبی» تا انسان را به آن مزرعه وباخیز نبرد رها نمی‌کند.

پی نوشت :

[1]. مجموعة ورام، ج‏1، ص59.

2. نهج البلاغة(للصبحی صالح), حکمت376؛ «إِنَّ الْحَقَّ ثَقِیلٌ مَرِی‏ءٌ وَ إِنَّ الْبَاطِلَ خَفِیفٌ وَبِی‏ء».

3. نهج البلاغة(للصبحی صالح), حکمت367؛ «مَتَاعُ الدُّنیَا حُطَامٌ مُوبِیءٌ».