یاداشت صدو نود یکم : قلب ما بیناست یا اعمی؟

خدای متعال در سورهٴ حج آیهٴ 46 می فرماید:‌ *«أ فلم یسیروا فی الارض فتکون لهم قلوب یعقلون بها او ءاذان یسمعون بها فانها لا تعمی الابصار و لکن تعمی القلوب التی فی الصدور»* که یعنی کسانی  که هنوز به راه نیافتادند به خاطر این نیست که چشم هایشان نمی‌بیند، بلکه دل هایشان نمی‌بیند. 

مثلا قوم ثمود باطنشان نابینا بود نه اینکه ظاهرشان نابینا باشد

از این داستان های قرآنی معلوم می‌شود هدایت نور باطن است و ضلالت کوری باطن و اگر خدای متعال در سورهٴ بقره جریان گناه کتمان کننده شهادت را به دل نسبت می‌دهد ومی‌ فرماید اگر شاهدی در محکمهٴ عدل حضور پیدا نکرد و شهادتش را کتمان کرد در واقع  قلب او معصیت می‌کند اگر قلب بینا باشد اطاعت می‌کند، و اگر نابینا باشد معصیت می‌کند. «و من یکتمها فَإنّه آثمٌ قلبُه»*﴿1﴾؛ کسی که شهادت حق را در محکمهٴ‌ عدل کتمان می‌کند،‌ قلبش معصیت می‌کند. معلوم می‌شود قلب گناه می‌کند. دست و پا و اعضاء و جوارح همه ابزارند. قلبی که بینا نباشد گناه می‌کند،‌ قلبی که بینا باشد اطاعت می‌کند.

پی نوشت :

1.سورهٔ بقره، آیه 283