یاداشت دویست بیست : زیارت نامه

 

مرحوم ابن بابویه قمی(رضوان الله تعالی علیه) درکتاب  توحید صدوق نقل می کنند که از وجود مبارک حضرت امیر(سلام الله علیه) معنای اذان را سؤال کردند، حضرت تمام  جمله‌های اذان را شرح دادند.

 بعد به حضرت عرض کردند که «قَدْ قَامَتِ الصَّلَاةُ» یعنی چه؟

 حضرت فرمودند: «أَیْ حَانَ وَقْتُ الزِّیَارَةِ»،[1] مثلا ما زیارت ائمه و اولیا خدای متعال را دیده و شنیدیم، اما «زیارة الله» را نشنیدیم. 

حضرت فرمودند: این نماز «زیارة الله» است، این زیارت‌نامه خدای متعال است. 

شما با چه کسی دارید حرف می‌زنید؟ یک وقت با پیغمبر و امام(سلام الله علیهما) است، می‌گویی «السلام علیک»؛ اما یک وقت دارید خدا را زیارت می‌کنید، می‌گویید: ﴿إِیِّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسْتَعِینُ﴾[2] لذا توجه به حقیقت نماز و اینکه بنده در چه مقامی هست در نوع نماز خوندن و عبادتش تاثیر می گذارد.

پی نوشت :

1. التوحید (للصدوق)، ص241.

2. سوره حمد، آیه5.