یاداشت دویست بیست سوم : اول خدا بعدا شما

قرآن کریم یک تذکری به  مومنین می دهد قرآن می فرماید: ﴿وَ مَا یُؤْمِنُ أَکْثَرُهُم بِاللَّهِ إِلّا وَ هُم مُشْرِکُونَ﴾؛[1]  بیان آیه این هست که یک شرک ضعیف و ظریفی در  عقاید خیلی از ما وجود دارد

 به امام(سلام الله علیه) عرض کردند چگونه می‎شود که اکثر مؤمنین مشرک می‌شوند؟ فرمود همین که می‌گویند: «لَولا فَلانٌ لَهَلَکْتُ»;[2] یا می‌گویند اوّل خدا دوم فلان شخص! خدا اوّلی نیست که دومی داشته باشد! خدا کارش به دیگری وابسته نیست، دیگری کارش به «الله» وابسته است. 

اینکه در روایت مرحوم صدوق ونقل شده است که اگر کسی یک «لا إله إلا الله» با اخلاص بگوید، «دَخَلَ الْجَنَّةَ» همین معنا است، «مَنْ قَالَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُخْلِصاً دَخَلَ الْجَنَّةَ وَ إِخْلَاصُهُ أَنْ تَحْجُزَهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَمَّا حَرَّمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَل»‏؛[3] با اخلاص بگوید؛ یعنی نه بیراهه برود نه راه کسی راببندد؛ این معنی اخلاص است. خیلی سخت است؛ ولی یک مدت که آدم امتحان بکند راهش برای او آسان است. 

پی نوشت :

1.سوره یوسف، آیه106.

2. تفسیر نور الثقلین، ج2، ص476.

3.. وسائل الشیعة، ج‏15، ص256.