یاداشت دویست بیست نهم : از اهل بیت رسیده

«أَبُو شَاکِرٍ الدَّیَصَانِی»‏ با «هِشَامِ بْنِ الْحَکَم»‏ گفتگو می کردند، ابوشاکر میگوید اینکه فرمود: ﴿وَ هُوَ الَّذِی فِی السَّماءِ إِلهٌ وَ فِی الأرْضِ إِلهٌ﴾ ـ مَعَاذَ الله ـ مُشعر به این است که خدایی در آسمان است و خدایی هم در زمین است. «هِشَامِ بْنِ الْحَکَم»‏ میگوید من در این جواب مقداری ماندم، آمدم حجاز خدمت وجود مبارک امام(سَلامُ اللهِ عَلَیهِ) اشکال و شبهه «أَبُو شَاکِرٍ الدَّیَصَانِی»‏ را به عرض حضرت رساندم. حضرت فرمود شما به او بگویید یا خودتان مستحضر باشید که اسم شما در بصره چیست، در کوفه چیست، در حجاز چیست یا در مکه چیست؟ یک اسم دارید و یک حقیقت هستید در همه جا! این ﴿وَ هُوَ الَّذِی فِی السَّماءِ إِلهٌ وَ فِی الأرْضِ إِلهٌ﴾ معنای آن این نیست که ما خدایی داریم در آسمان و خدایی هم داریم در زمین، نه! همان «الله» «اله السماء» است و همان «الله» «اله الارض» است. وقتی «هِشَامِ بْنِ الْحَکَم»‏ این حرف را از حجاز به عراق برد و به «أَبُو شَاکِرٍ الدَّیَصَانِی»‏ رساند، گفت: «هَذِهِ نُقِلَتْ مِنَ الْحِجَاز»؛[1] گفت این طریقهٴ برداشت از قرآن از اهل بیت به شما رسیده است.

پی نوشت :

1.الکافی(ط ـ الإسلامیة)، ج1، ص128 و 129.