یاداشت دویست سی یکم : سینمای ما سینمای آنها

چند روز پیش فیلمی را از شبکه نمایش دیدم که موضوعش زندگی وکیلی را نشان میداد که پس از گذران شرایط سخت باز بذر امید در وجود او رویاده شد و از پس شرایط سخت برآمد. دیدن این فیلم این سوال را در ذهنم ایجاد کرد که چرا ما در سینمای خودمان چنین فیلم های نداریم؟ چرا ما به مسئله امید و تلاش برای رسیدن به آرزوها کمتر پرداخته ایم؟

از آمار و ارقامی که هرازگاهی در روزنامه ها یا سایر مجلات درج میشود به این نکته به راحتی میتوان دست یافت که جامعه غربی درگیر مشکلات شدید آسیب های اجتماعی است آسیب های که کمترین آن اعتیاد یا آسیب های جنسی است اما هنرمندان آن  خصوصا سینماگران آن با توجه به هنر خود مسائل امید در زندگی وبازپروری را در  چگونه در جامعه خود پمپاژ می کنند؟

 اینکه در غرب هنرمندان رسالت خود را فهمیده اند و نقش خود را در قافیه خوب شناختند مسئله کوچکی نیست در حالی که وقتی به سینمای خودمان می نگریم به این نکته می رسیم که به جز عده خاصی از گارگردانان شریف که در سال به جز چد فیلم معدود با موضوعات انقلاب شهدا و فضای جنگ تعداد معدودی فیلم خوب می سازند سایرین یا فیلم های طنزی را می سازند که درون مایه اصلی آن استفاده از کلمات و جملات دو یا چند وجهی است که اصطلاحا در عرف جملات کمر به پایین نامیده میشوند و صرفا فیلم بفروش نامیده میشوند لذا خنده که در این دسته از فیلم ها به مخاطب دست می دهد خنده ایست که خواست گاه آن مسائل جنسی است  تا درون مایه طنز و یا عده دیگری از سینماگران به ساخت فیلم های تلخی از جامعه ایرانی رو آورده اند که کشور و مردم شریف ایرا را طوری به تصویر کشیده اند که گویا کشور جهنمی است که هیچ قسمتی از دنیا چنین شرایطی را ندارد.

هر عقل سلیمی با دیدن چنین فیلم های و با شناخت اندکی  از جامعه ایرانی به این نکته دست می یابد  که هدف از ساخت چنین فیلم های ارائه به جشنواره های آمریکایی و اسرائیلی است برای خوش خدمتی و رسیدن به مبلغ اندکی پول و شهرت

آری سینمای ما سال هاست که درباره الی مشغول ساخت فیلم است سینمای ما باید از این رخوت و سیاهیی که در اتخاب موضوع است دست بردارد و به مسئله امید در زندگی توجه بیشتری کند.